Over reclameborden in de wei (2)

Ga weg, is het al bijna drie jaar geleden dat Konaldinho het fenomeen van de landschapsvervuiling ter discussie stelde? Destijds werd zijn panorama en ambtelijk wereldbeeld vertroebeld door spuuglelijke reclameborden die hem het zicht op koeien ontnamen. En ambtelijke laksheid had tot gevolg dat zijn vertrouwen in lokale autoriteiten tot een nulpunt was gezakt. Maar nu breekt z'n klomp, want de gemeente Druten blijkt wel degelijk in staat om flink door te pakken. In de streekkrant legt de gemeente uit dat de ‘verrommeling’ van het landschap niet langer wenselijk was en bedankt alle ondernemers die jarenlang illegaal een bord hadden geplaatst voor hun bereidwillige medewerking bij een onlangs uitgevoerde opschoonactie. Met naam en toenaam. Stukje gratis reclame van overheidswege. Niet onverstandig, want je komt mekaar tenslotte altijd weer tegen in Holland. Alleen het bord van Leontien en Dorien blijft overeind. Geheel terecht, want hun bouwsel is zo driedimensionaal dat zij er een bouwvergunning voor hebben aangevraagd. Een knappe meid is op haar toekomst voorbereid.

Over journalisten

Journalisten zijn soms deksels lui en soms deksels creatief. Lui waren ze toen een verwarde meneer op Koninginnedag tegen een Apeldoornse naald aanreed en met naam en toenaam in de krant kwam. Lui toen een jongeman in opspraak kwam in het Amsterdamse vanwege vermeende pedofiele praktijken en met naam en portret in de krant kwam. Lui toen een jongeman in een winkelcentrum in Alphen aan den Rijn zijn mitrailleur leegschoot en met naam en toenaam in de krant kwam. De rechter oordeelt, de krant veroordeelt. Maar journalisten hebben ook creatieve buien. Minderjarige Laura wilde per se met haar trouwe boot Guppy de wereld rond. Laura werd ‘Het Zeilmeisje’ gedoopt, en inmiddels kent heel de natie haar onder deze naam. Of die verwarde man die een siddering door het volk deed gaan met zijn oerkreet tijdens dodenherdenking. ´De Damschreeuwer´ was geboren. En nu is er onze ´Kaasbabe´. Dapper weerstond ze de zure scepsis van de beeldbuiskijkende populatie, die dacht dat deze Boerin zoekende Man wel nooit aan de man zou komen. Ze lacht het laatst, onze Kaasbabe.

Over robuustheid

Ingrid is toe aan een grotere auto. The Kids passen niet meer in de Alto. Dus is ze zich aan het oriënteren op een sports utility vehicle, gemakshalve suv genaamd. De keuze is reuze. Een Pajero, een X-trail, een Qashquai, een Korando of een Tucson? Haar man Henk bemoeit zich er wijselijk niet mee. Ingrid moet zelf haar hart volgen, adviseert hij haar. ‘Wat is een suv, ma?’ vroeg een van The Kids. ‘Da’s een auto die zo groot is dat het reservewiel er niet meer in past’, had Henk in een melige bui opgemerkt, nog voordat Ingrid kon antwoorden. ‘Vandaar dat ze dat wiel buiten aan de achterdeur vastschroeven.’ Ingrid lachte een gemaakt lachje en zag op internet hoe overweldigend de suv-markt was. ‘Een Touareg heeft de Duitse gruendlichkeit, maar een Santa Fe heeft meer uitstraling. En laten we niet voorbijgaan aan de Outlander, de TrailBlazer, de Patrol, de Grand Cherokee, de Forester, de LandCruiser, de Sorento en de Discovery… Ingrid zit te dubben. Niet leuk. Maar ettelijke etmalen later en na veel wikken en wegen is ze eruit en keert de rust terug in huis. Het wordt een Dodge Ram Van. ‘Een stukje poëzie op het asfalt is nooit verkeerd. Toch?’