Als voetballer kom je hem vroeg of laat tegen. Hij is namelijk onvermijdelijk, Hugo B.Wat maakt Hugo B. nou zo sympathiek? Misschien dat juist het kind in ons iets herkent in het Rotterdamse straatschoffie dat alles durft en overal lak aan heeft. En een schoffie dat niet schoffeert is een nepschoffie, toch? Maar daar hoeven we bij Hugo niet bang voor te zijn.
Uniek aan Hugo B. is dat hij twee ogenschijnlijk tegenstrijdige aspecten in één persoon verenigt. Hij heeft niet alleen altijd zijn kinderlijke eigenheid weten te behouden, ook zijn volwassenheid heeft allure. In hem herkennen we een onafhankelijke geest, een denker die het beste uit de Franse Verlichting naar de 21e eeuw heeft meegenomen, zij het in de gedaante van een clochard. Enfin, u kent zijn uiterlijke verschijningsvorm, want als u zijn column met pasfoto niet in de krant tegenkomt, dan ziet u het fenomeen wel in actie op nationale tv. Het schoffie met zijn nadenkende blik schuift graag bij u aan, zelfs op Radio 1 bij de EO, waar hij zich vandaag liet ontvallen dat hij boven de Balkenende-norm zit. Wie 140.000 euro ’s jaars verdient én krijgt, heeft zijn zaakjes netjes op orde. Zo denk ik erover, al kan ik niet verhullen dat ik op dit moment groen uitsla van jaloezie. En ik zie Hugo ervoor aan dat hij de helft van dit inkomen stiekem, zonder er met iemand over te praten, aan een goed doel schenkt. Een fenomeen als Hugo B. hou ik graag te vriend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten