Over de elfde plaag van Egypte

De oudtestamentische God strafte Egypte met tien plagen en bewaarde er één om ons mee om de oren te slaan. Het zijn er veel: ze komen met oorverdovend geraas aanzwermen en vreten de hele boel kaal. Ze hebben veelkleurige namen als Nico Dijkshoorn, Matthijs van Nieuwkerk, Henk Spaan, Hugo Camps, Wilfried de Jong, Jan Mulder of Hugo Borst, maar misschien zijn het wel figuranten, wier teksten uit de koker komen van een slim reclamebureau aan de Amsterdamse Zuidas. Ze zijn mediageniek, kleden zich lekker shabby, een tikkeltje excentriek, ze scheren zich niet of juist wel, stuk voor stuk intellectuelen die zich in de salonfähige media onderscheiden met een maar niet droogvallende stroom diepzinnige, grappige en vertederende stukjes over de (voetbal)sport – of, als er geen wedstrijden zijn, over een warm-menselijk voorval uit de familiesfeer. Ze hebben de gave om iemand onder uit de zak te geven, vanzelfsprekend alleen als deze het echt verdient. Onafhankelijk, nooit verlegen om een politiek-correcte mening en altijd in de bres voor de underdog. Midden tussen het volk staan ze. En - voor wat hoort wat - hun gemiddelde jaarsalaris ligt vast tussen de één en twee ton. Jaloers? Ik beken terstond. Lieve Heer, verlos ons van deze plaag, of - als dat niet kan - laat me zelf ook zoveel verdienen.