Over mijn navelstreng

De stilte is mijn schrikbeeld. Ik word wakker met mijn wekkerradio. In de auto naar m’n werk wentel ik me in muziek. Muziek is m'n navelstreng, m'n lifeline, m'n infuus. In de kantoortuin is muziek meer dan behang. Na het werk even met mijn auto naar de garage, waar muziek het wachten bij de hefbrug draaglijk maakt. De volgende ochtend in de wacht- en behandelkamer van de tandarts wordt m'n ongemak verzacht door muziek. Geen klassiek, bewaar me, maar pop, gepresenteerd door virtuoze deejays van het betere soort, niet te beroerd om een grapje te debiteren. Ik moet er niet aan denken dat ik midden op de dag in het middenpad van de supermarkt sta en de muziek valt onverhoeds uit. Wat een pijnlijke confrontatie zou dat zijn met het fenomeen dat net als onkruid en ongedierte niet vergaat: de stilte.