Over de PvdA

Kunnen politieke partijen deprimerend zijn? De PvdA bijvoorbeeld. Ooit een strijdbare partij die opkwam voor arbeiders, studenten, vrouwen en armlastigen in het algemeen. Wat is ervan geworden? Veertien zetels in de peilingen. Geen volksvertegenwoordiger die met z’n poten in de klei heeft gestaan, of het moet een getormenteerd denker als Jeroen Dijsselbloem zijn. Paul Tang die Schiphol met z’n vliegtaks om de oren slaat en informatie lekt voor Prinsjesdag. Wouter Bos die schouderklopjes van rechts krijgt omdat hij doortastend geld in banken pompt. Mariëtte Hamer, die continu zelfreflectieonderzoekjes aan het uitzetten is. Of een vermoeiend denker als Diederick Samsom, de Clarence Seedorf van de politiek. En altijd dat eeuwige getob: wel of niet naar Afghanistan, wel of geen Joint Strike Fighter, wel of geen kerncentrales, wel of niet de AOW naar 67 jaar. De PvdA, geen partij voor de hypochondrisch ingestelde medemens.