Over carnaval

Soms breekt er ineens een besef door dat gepaard gaat met een gevoel van schaamte. Waar ik woon wordt carnaval gevierd. Ik hou van carnaval. Ik hou van haring. Af en toe komt er een carnavalswagen langs. Met enige gene realiseer ik me ineens dat de muziek die van zo’n wagen afkomt eigenlijk niets met carnaval te maken heeft. Al jaren niet meer. ‘Mien waar is m’n feestneus’, ‘Bij ons staat op de keukendeur’, ‘En dan die hèndjes de lucht in’… Het was bijna funky muziek waar je relaxt van werd. Wat er nu van carnavalswagens afkomt, heeft niets met muziek te maken. Het is een opgefokt statement. Een soort gabberturbohouse waarvan je hoofd heel snel op en neer gaat. Teksten zijn er niet meer. Doef! – Doef! – Doef! Het lijkt alsof er munitie wordt afgeschoten. Als zo’n wagen langskomt hoop ik altijd dat-ie snel doorrijdt naar de buren.