Over De Keukenhof

Een onwaarachtig scenario: Sharon Stone is in Nederland en bevindt zich met zonnebril (pilotenmodel) en zwartlederen broekpak op De Keukenhof, waar ze ademloos rondloopt, tot ze plotseling pipi moet doen. In een der paviljoenen vindt ze een toilet. Ze maakt aanstalten naar binnen te gaan, maar wordt staande gehouden door een onverzettelijke toiletjuffrouw die haar vanachter een schoteltje toespreekt: “Eerst betalen. Veertig eurocent.” Haar acteertalent ten spijt kan Sharon niet vermijden dat er een schaapachtige blik op haar gezicht komt. Ze begrijpt er geen fluit van. Is dat Nederlands, Deens of Noors? Ze werpt een blik achterom waar een groepje Japanse meisjes haar volgt. Ze zijn te jong om te weten dat die lange, blonde mevrouw Sharon Stone is en hebben al helemaal geen idee wat hun zometeen te wachten staat: een wc-juffrouw die 40 eurocent opeist. In Japan worden de kosten voor sanitaire voorzieningen gewoon bij het budget inbegrepen en met de entreeprijs verdisconteerd. Dat er in Nederland geld voor wordt gevraagd is vast om het milieu te helpen, om de wereld een stukje groener te maken. Ondertussen leert Sharon ook het oerhollandse spreekwoord over de nood en de redding kennen. Juist voordat ze de controle over haar blaasspier wil loslaten, reikt een oud vrouwtje haar een muntje aan. “Hier meisje, dit zal wel genoeg zijn.” Sharon beloont het besje met haar beste Hollywood-lach en laat de munt op het schoteltje stuiteren. “Mevrouw, u krijgt nog 10 cent!” roept de wc-juffrouw, maar Sharon is al een scene verder.