Als ik de media en mezelf mag geloven zijn wij het meest innovatieve volkje op aard. Waarom past innovatie zo goed bij de Nederlander? Het kost niets en er zijn geen grondstoffen voor nodig. Nederlanders hebben een krenterige natuur en krenten zijn van nature creatief. Nederlanders denken dat ze creatief zijn, omdat ze het zelf geloven. Ieder meent zijn uil een valk te zijn, nietwaar.
Als we zo creatief zijn, waarom kampen we dan met de volgende problemen?
1. het
strooizout is op2. het verkeer ondervindt veel hinder en gevaar door de gladheid
3. door zout en sneeuwschuivers vallen er gaten in het asfalt
4. de prijs van ruitenvloeistof met antivries schiet naar recordhoogte
5. sneeuwschuivers voor thuis zijn niet meer aan te slepen
Je moet ook altijd alles zelf doen, zeker in Nederland. Dus stel ik mijn poriën open, en zie wat er uitademt: pure innovatie. Allereerst moet de overheid overgaan tot wegverwarming. Elke club in het betaald voetbal heeft al veldverwarming. Een paar draden in het asfalt trekken en de sneeuw smelt nog voor ze gevallen is. Pekel strooien is passé en het asfalt blijft gevrijwaard van schuivers en gaten. We zijn van een hoop gehannes af.
Afgelopen herfst waren ze een vertrouwd gezicht in het straatbeeld: mannetjes met koptelefoons op achter een stoere bladblazer. Philips moet zo snel mogelijk een ‘hot’-knop op dit apparaat ontwikkelen, zodat de hete lucht de sneeuw doet smelten als sneeuw voor de zon. De sneeuwschuiver kan naar het Openluchtmuseum in Arnhem.
Op een antivriesruitenvloeistofalternatief zit ik nog te broeden.
Engeltje: ‘Waar een klein land groot in kan zijn. We zetten er even met z’n allen de schouders onder en halen op één dag 83 miljoen euro op voor het volk van Haïti dat zo zwaar getroffen is door een aardbeving. Hoezo krenterig?’
Als een kamerdebat live uitgezonden wordt, is het serieus. Vorige week, 13 januari 2010, ging het over het rapport Davids. De val van het kabinet dreigde, omdat de premier ten onrechte namens het hele kabinet had gesproken in een eerste reactie op het rapport. Er werd tot drie uur ’s nachts gedebatteerd. De fractieleider van een partij aan de linkerkant van het politieke spectrum noemde ons kabinet ‘een beschamend soepzootje’. De fractieleider van een partij ter rechterzijde noemde onze premier ‘een brekebeen’. De fractieleider van een partij die speciaal voor dieren is opgericht, ging inhoudelijk in op de voorliggende kwestie en eindigde haar betoog met de zin: ‘Voorts zijn wij van mening dat er een einde moet komen aan de bio-industrie.’ Het is live televisie, nietwaar. De fractieleider van een partij die links is en groen bovendien wees op het feit dat het kabinet meer begaan was met het vermijden van politiek gezichtsverlies dan met de doden van Irak. Tegelijkertijd zaten parlementariërs verveeld met hun smartphone te spelen. Een fractieleider van een liberale partij richtte zich tot de premier met de woorden: ‘Wat maakt dit kabinet er een zootje van!’ De fractieleider van een partij die tegelijk democratisch en sociaal-liberaal is, was niet bij de interruptiemicrofoon weg te sláán. Op de achtergrond nam een kamerlid een verse Stimorol, terwijl hij de oude uit z’n mond haalde en onder zijn blauwe stoel plakte.
