Over die slimme Rabobank

Ik kon er gelukkig nog om lachen, maar politici zijn om minder naar huis gestuurd. Wat is het geval? Enkele jaren geleden kon ik maar niet vatten wat de Rabobank nou bij wielrennen en hockey te zoeken had. Het Nederlandse wielrennen wacht op het laatste zetje. En hockey? Loop naar de spiegel. Kijk jezelf recht in de ogen en zeg: "Ik hou van hockey." En... wil het een beetje lukken? Daar stopt de Rabobank haar geld in. Je zult maar klant bij die bank zijn! Maar dankzij renners als Rasmussen en Menchov kent ondertussen iedereen de Rabobankploeg. En ook het hockeymeisje Fatima is met haar geneuzel een bekende Nederlander geworden. En als klap op de vuurpijl behalen de hockeydames vandaag op de Olympische Spelen nog goud ook. Slimme jongens daar bij de Rabobank! De achterkant van de medaille? Onze nationale voetbalvrouwen. Nergens te bekennen... Toonde de natie maar een beetje betrokkenheid. Voetbaldames, leer van Peking, en de deur van de Rabobank gaat open: trek die slobberbroek uit en ga gerokt als Fatima!

Over een trots PvdA-lid

Ik ben jaloers op Marcel Duyvestijn. Hij heeft een onbevangen wereldbeeld en zijn stukjes lezen als een trein.

“Ik schrijf veel voor de PvdA (waarvan ik liefdevol lid ben), maar werk ook voor opdrachtgevers als De Echo (wekelijkse column onder Paloma), Nu.nl, Intermediair, Veilig Verkeer Nederland en ABN AMRO.”

Marcel vertrouwt veel van zichzelf toe aan cyberspace, bijvoorbeeld dat hij lid is van de PvdA. Je moet maar durven. Dat is inschepen op een Oost-Indiëvaarder waarvan één bodemplank over de volle lengte verrot is. Daarnaast doet Marcel niet moeilijk over zijn privéleven. Hij is getrouwd, heeft twee kinderen en woont in Haarlem. Ongetwijfeld in een huis waar ’s avonds de gordijnen open zijn, opdat de voorbijganger een blik naar binnen werpe. Typisch zo’n man die niks te verbergen heeft.

Het is maar goed dat ik niet in Haarlem woon, want ik zou stinkend jaloers worden op iemand met zo’n open instelling, die helder analyseert, serieus en ironisch tegelijk kan schrijven en vele invloedrijke politici in zijn habitat telt. Een Femke Halsema (“Een tijdje geleden sprak ik haar op het Museumplein in Amsterdam.”) Een Doekle Terpstra. Een “Robbie” Oudkerk.

Het zou me niet verbazen als we nog veel van Marcel gaan horen. Burgemeester van Amsterdam moet zeker mogelijk zijn. Dan zit er tenminste weer een echte PvdA’er.

Over Amerikaanse luchthavens

Een Amerikaanse luchthaven lijkt op een diarreelijder. Aan de voorkant komt het er moeilijk in. Aan de achterkant staat de poort open.

Over het fenomeen Donald J. Trump

Veel mensen gaan op vakantie, zelfs Konaldinho, naar New York nog wel. En terwijl ik me tussen die wolkenkrabbers liep te vergapen, bleef mijn blik hangen achter een opmerkelijke cliff, halverwege begroeid met bomen. Ik liep een paar meter verder en wat stond er op de gevel: ‘Trump Tower’. De toegang tot de hal was gratis, dus ikke naar binnen. Aan m’n rechterhand een meterslange balie, waar overhemden, manchetknopen en stropdassen lagen met het label van de firma Donald J. Trump. Achter de balie zat een zeer representatieve verkoopster op een soort secretaressekruk met frisse tegenzin in een glossy te bladeren. Nog iets verder, tegenover een muur waarlangs een cascade vrij baan had, zag ik een wand met vitrines. Hierin lagen boeken met titels als ‘Why I want you to be rich’ en ‘Think big and kick ass’. Auteur: DJT. Ik zocht de uitgang op en ging mijns weegs, een bevrijdende gedachte rijker: het gemak waarmee DJT in Nederland als patser wordt weggezet is bijna te gênant voor woorden. Ik zou deze man graag in mijn vriendengroep opnemen. Als hij maar niet over golf begint. Dan is het Schluss.