Over klimaatterreur

Over een tijdje worden we weer murw gebeukt door de klimaatterroristen. Geen krant of trendy tijdschrift gaat eraan voorbij: in december wordt in Kopenhagen de opvolger van het Kyoto-verdrag opgesteld. Zet u schrap: u stoot te veel uit. U eet te veel vlees. U drinkt te veel. U vliegt te veel. U leeft niet CO2-neutraal. Kortom, uw aanwezigheid op deze planeet is een slecht idee. Altijd al geweest. Men had u bij uw geboorte moeten inblikken en in de voorraadkast zetten. Dan waren de poolkappen niet gesmolten. De oerbossen niet gerooid. De waterspiegel niet gestegen. Door uw schuld, uw grote schuld.

Over files

De pijn die een vrouw tijdens de bevalling doorstaat, moet met niets te vergelijken zijn. Toch hoor je achteraf zelden een vrouw klagen. Baby geboren, leed verloren. Zo is het ook met files. Wie anderhalf uur in de auto zit te puffen omdat het verkeer vastzit, slaakt een zucht zodra het gaspedaal weer omlaag kan. Er zijn genoeg vrouwen die niet terugdeinzen voor een tweede of zelfs derde bevalling. Zo staan automobilisten de volgende dag ook weer in de file. Met frisse tegenzin, want ze waren het leed alweer vergeten. Toch zijn er vrouwen die er genoeg van hebben: voor mij geen nageslacht meer. Voor eens en altijd de knoop doorgehakt. Kon de automobilist ook maar besluiten: nooit meer in de file. Elke weg in Nederland verdubbelen. Een tweebaansweg wordt vierbaans. Een provinciale weg wordt dubbelbaans. De brug bij Ewijk wordt de bruggen bij Ewijk. Vanuit de lucht zal het verschil niet te zien zijn. Die sliert die door het landschap slingert is twee keer zo breed, maar valt nog altijd in het niet te midden van eindeloos weiland. Allemaal even de schouders eronder en de files zijn opgelost. Geen enkele naoorlogse regering is erin geslaagd files kleiner te maken. Maar willen we dit probleem wel opgelost hebben? In de file zijn we even niet beschikbaar voor partner, kinderen, baas en schoonmoeder. Muziekje aan, lekker cocoonen. Een uurtje dat gevoel alsof je weer in de baarmoeder zit. Heerlijk!

Over de Hedwigepolder

Waar ging het mis in het voortraject dat de overheid tot zo’n beslissing kon komen?

Moedwillig een polder onder water zetten, dat is van de categorie eten weggooien.

Over de PvdA

Kunnen politieke partijen deprimerend zijn? De PvdA bijvoorbeeld. Ooit een strijdbare partij die opkwam voor arbeiders, studenten, vrouwen en armlastigen in het algemeen. Wat is ervan geworden? Veertien zetels in de peilingen. Geen volksvertegenwoordiger die met z’n poten in de klei heeft gestaan, of het moet een getormenteerd denker als Jeroen Dijsselbloem zijn. Paul Tang die Schiphol met z’n vliegtaks om de oren slaat en informatie lekt voor Prinsjesdag. Wouter Bos die schouderklopjes van rechts krijgt omdat hij doortastend geld in banken pompt. Mariëtte Hamer, die continu zelfreflectieonderzoekjes aan het uitzetten is. Of een vermoeiend denker als Diederick Samsom, de Clarence Seedorf van de politiek. En altijd dat eeuwige getob: wel of niet naar Afghanistan, wel of geen Joint Strike Fighter, wel of geen kerncentrales, wel of niet de AOW naar 67 jaar. De PvdA, geen partij voor de hypochondrisch ingestelde medemens.

Over sabbaticals

Het is niet dat ik niet stil kan zitten, maar waar ik al bang voor was gebeurt: de geest wordt weer smoezelig, niet eens door eigen toedoen, maar voornamelijk door invloeden van buitenaf. Ik voel weer iets opborrelen. Dat wordt vast weer bloggen, want wrijven helpt niet.