Over Oranje

Met het WK voor de deur en het straatbeeld dat weldra oranje zal kleuren, kan ik er niet omheen: ik moet de bondscoach nog enkele goedbedoelde adviezen geven die hij beter niet in de wind slaat.

Structureel in de basis opnemen
Dirk Kuyt (altijd strijd en kwaliteit)
Mark van Bommel (psychologisch sterk en mean)
Arjen Robben (dribbelkoning)

Spaarzaam inzetten
Nigel de Jong (die onvermijdelijke rode kaart kan fataal zijn)
K.J. Huntelaar (eerst even tergen op de bank)

Altijd meenemen
Ruud van Nistelrooy (creëert overwinningsflow)
Royston Drenthe (niet voor niks contract bij Real Madrid)

Meenemen
Ron Vlaar (onbevangen kloot, vrij van ego)
Dirk Marcellis (wel veel vertrouwen geven)

Thuislaten
Khalid Boulahrouz (nothing but trouble)
Joris Mathijsen (misverstand)
Johnny Heitinga (verdedigt onvoldoende mee voor een aanvaller)
Spelersvrouwen en kinderen

Over radicalisering

Konaldinho maakt zich zorgen over de radicalisering in ons land. Het gaat natuurlijk over de op handen zijnde radicalisering van de katholieken, een gelovige minderheidsgroepering die de afgelopen maanden in de hoek zit waar de klappen vallen. Een kat in het nauw maakt rare sprongen. Waar moeten we beducht voor zijn? Radicale katholieken die zich op Tweede Paasdag, Tweede Pinksterdag en Tweede Kerstdag bij de ingang van meubelboulevards barricaderen zodat niemand er nog langs kan. Radicale katholieken die veertig dagen vasten zoals vasten bedoeld is en met uitputtingsverschijnselen de toch al beproefde zorginstellingen overuren zullen bezorgen. Pastoors die met stiptheidsacties geen of alleen in uitzonderlijke gevallen hosties uitreiken en wel de biecht afnemen maar geen zonden vergeven. Het geestelijk vuil zal zich in het straatbeeld manshoog opstapelen en de samenleving zal ondervinden dat ook de katholieke kruik te water gaat totdat hij breekt.

Over de driehoek

In het begin was het onwennig, maar nu zouden we niet meer zonder kunnen. De driehoek. Wanneer zal hij z’n intrede hebben gedaan, een jaar of drie geleden? Het kan ook tien jaar zijn geweest. Misschien wel toen Pim Fortuyn werd vermoord. Iedereen was overrompeld. Ik bedoel: toen de driehoek pontificaal bij ons binnenkwam. Ineens zat hij daar. Niemand die het waagde te vragen: 'Wat is dit in Godsnaam voor een driehoek?' Bang om af te gaan. Domme vragen stelt niemand graag. Zo kon de driehoek blijven en wist hij zich vaster en vaster te nestelen en nu weten we niet beter. Bij rampen en calamiteiten duikt hij steevast op. In dit snelle, ijdele, broze leven zijn maar weinig zekerheden. Van de driehoek kunnen we altijd op aan. Laten we dankbaar zijn.